“Ok jongens, jullie krijgen nu 10 minuten de tijd om elkaar iets te vertellen over een persoonlijk voorwerp dat in je tas zit”. Zo begon ooit het eerste college van mijn master. De docent zette een stopwatch aan op het digibord die aftelde vanaf 10 minuten. Iedereen ging meteen aan de slag. Jong en oud
Toen ik op de middelbare school zat (en zo oud ben ik nog niet) had je een aantal docenten die gebruik maakten van, ja, kent u deze nog, overheadprojectors. Een prachtig medium. Ik vond deze manier van lesgeven prettig: erg gestructureerd. De docent had immers de mogelijkheid om veel tijd te besteden aan eventuele grafieken
In het boek 'Digitale Dementie' (daar blogde ik eerder ook al over) presenteert geheugenonderzoeker en psychiater Manfred Spitzer de uitkomsten van diverse hersentesten. Daarmee geeft hij een extra dimensie aan zijn stelling dat (te) veel gebruik van die digitale middelen aanwijsbaar ongezond is. Van de diverse voorbeelden die Spitzer omschrijft, leerde ik het meeste van
Vmbo-school Piter Jelles de Dyk in Leeuwarden werkt met al het materiaal van Tumult. Dat doen zij digitaal. Dat betekent dat al het lesmateriaal van Tumult in digitale vorm voor alle docenten, leerlingen en ouders van de school beschikbaar is. Bijna alle leerlingen hebben een laptop of een iPad en alle lokalen hebben een digibord.
Ken je dat gevoel? Het gevoel dat je je zo klein mogelijk maakt, om maar niet de beurt te krijgen. Ik had dat op de basisschool altijd bij Engels. Klasgenootjes wisten al best veel woorden, maar ik kende alleen ‘yes’ en ‘no’. Oh, wat voelde ik me dan ongelukkig als ik moest voorlezen. Datzelfde gevoel